Margret kijkt terug op een tijdperk: 'Flora was een plek waar mensen verder konden komen.'

Door de jaren heen zijn bij UW Flora veel collega’s langsgekomen. In de werkruimte, tussen de bloemen, stonden aandacht, vakmanschap en ontwikkeling centraal. Nu de afdeling is gestopt, bladert Margret Wessels door haar foto’s en haalt ze herinneringen op.

In 2019 kreeg ik bij Flora een mooie uitdaging

Toen ik bij Flora begon in 2019, wilde ik er iets goeds van maken. Flora was een kleine afdeling, maar er gebeurde veel. We maakten bloemwerk, we begeleidden medewerkers en we zorgden dat bestellingen altijd op tijd klaar waren.

Veel mensen denken dat een bos bloemen maken simpel is, maar er komt zóveel bij kijken. Het herkennen van soorten, het goed samenstellen, stevig verpakken, administratie, bestellingen verwerken… er zitten heel wat stappen tussen een aanvraag en het moment dat een boeket de deur uitgaat.

Voor veel collega’s was Flora een veilige plek

Wat ik het meest waardeerde, is dat Flora een plek was waar mensen konden bijkomen na ziekte of terugval. Collega’s bouwden langzaam weer op. Soms lukte terugkeer naar hun eigen werk, soms niet. Maar hier konden ze oefenen, ritme vinden, vertrouwen terugwinnen. Ik vond het fijn dat wij dat konden bieden.

In de periode waarin nog onzeker was hoe het verder zou gaan, vroegen mensen mij vaak: ‘Heb je nog een werkplek voor me?’ Dat zegt veel over wat deze plek voor hen betekende.

We hebben zulke mooie opdrachten mogen doen

Als ik door mijn foto’s blader, zie ik meteen weer wat voor werk we hebben gedaan. In 2019 hadden we een workshop van een arrangeur. Dat was echt bijzonder. Ik zag medewerkers groeien, trots worden op wat ze konden.

Een hoogtepunt was Utrecht 900 jaar. We mochten het podium aan de Catharijnesingel versieren. We werkten met kleur, met prachtige dahlia’s en gladiolen. Het was een flinke klus. Flora maakte de stukken, Groen plaatste ze. De reacties waren enthousiast.

Tijdens de FUIF in 2022 gaven René en Nienke een workshop corsages maken, dit was een enorm succes.

Ook voor grote momenten in de stad mochten we werken: de Vuelta, de lintjesregen, de kerststukken voor de gemeente, de kransen voor 4 mei. Die kransen maakten altijd indruk. Je weet waarvoor ze zijn.

Maar één opdracht vergeet ik nooit: het bruidsboeket en de corsages voor een WSW-collega. Dat voelde echt als vertrouwen. Dat we dat mochten doen, vond ik heel bijzonder.

Het doet iets om zo’n afdeling te moeten sluiten

De beslissing om te stoppen is niet zomaar genomen. Er kwamen te weinig opdrachten binnen, er was veel wisseling in de leiding en de periode van onduidelijkheid heeft niemand geholpen. We hebben nog geprobeerd om nieuwe klanten te vinden, maar dat lukte niet meer.

Dat neemt niet weg dat Flora een plek was waar iedereen veel aan heeft gehad. Het raakt me dat het klaar is. Het was een afdeling waar aandacht vanzelfsprekend was en waar iedereen wist dat hij welkom was.

Tijdens het eindejaarsfeest willen we nog één keer stilstaan

Het lijkt me mooi om aandacht te hebben voor iedereen die ooit bij Flora heeft gewerkt. Even dat gezamenlijke moment. Een applaus. Misschien een kleine herinnering meegeven. Zodat het niet zomaar verdwijnt.

Ik kijk terug met warmte en trots

Ik ben dankbaar voor alle jaren bij Flora. Voor de collega’s, voor de opdrachten, voor de momenten waarop iemand ineens vooruitging. Ik zie dat iedereen inmiddels ergens anders werkt en weer nieuwe stappen zet. Dat geeft rust.

Flora stopt, maar wat we hier hebben opgebouwd, dragen we mee. Dat blijft.